این پژوهش برای ارزیابی تأثیر باسیلوس سوبتیلیس و لیشنی فرمیس بر عملکرد مرغ های مادر گوشتی و سلامت دستگاه گوارش نتاج آن ها انجام شد. آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی به صورت فاکتوریل 2×2 با استفاده از 336 قطعه مرغ مادر گوشتی (کاب 500) از سن 22 تا 32 هفتگی با چهار تیمار، هفت تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره ی پایه بدون ریزجاندار سلامت بخش یا زیست یار (پروبیوتیک) و بدون تلقیح سالمونلا انتریتیدیس؛ 2) جیره ی پایه بدون زیست یار و تلقیح دهانی cfu/bird 106×1 و cfu/bird 108×1 سالمونلا انتریتیدیس در هفته های 26 و 30؛ 3) جیره ی پایه ی حاوی 4/0 گرم در کیلوگرم زیست یار و بدون تلقیح سالمونلا انتریتیدیس؛ 4) جیره ی پایه ی حاوی 4/0 گرم در کیلوگرم زیست یار و تلقیح دهانی cfu/bird106×1 و cfu/bird 108×1 سالمونلا انتریتیدیس در هفته های 26 و 30 بود. نتایج نشان داد که افزودن زیست یار موجب افزایش وزن نسبی زرده ی تخم مرغ و وزن نسبی کبد شد (05/0>P). تلقیح سالمونلا انتریتیدیس، شمار فولیکول های زرد بزرگ و فولیکول های زرد کوچک را نسبت به گروه کنترل کاهش داد (05/0>P). به طورکلی، کاربرد زیست یار، نتوانست عملکرد مرغ هایی را که به سالمونلا آلوده شده بودند، بهبود بخشد.

این مطالعه به منظور تعیین تاثیر سطوح مختلف زیست یار باکتریایی (باسیلوس سوبتیلیس و باسیلوس لیشنی فرمیس) بر عملکرد جوجه های گوشتی اجرا گردید. جیره ها تنها از لحاظ میزان زیست یار با یکدیگر تفاوت داشتند. گروه آزمایشی یک که فاقد زیست یار بود به عنوان جیره شاهد در نظر گرفته شد و به جیره غذایی سه گروه دیگر به ترتیب مقادیر 800، 1000 و 1200 گرم زیست یار در دوره آغازین و مقادیر 320، 400 و 480 گرم زیست یار در دوره رشد به هر تن خوراک اضافه گردید. افزایش وزن در دوره آغازین در بین گروه های آزمایشی تفاوت معنی دار داشت (P<0.05)، به گونه ای که کمترین افزایش وزن مربوط به گروه آزمایشی یک (شاهد) و بیشترین افزایش وزن مربوط به گروه آزمایشی چهار بود. اما علی رغم افزایش وزن تا سن 42 روزگی در گروه های مصرف کننده زیست یار، این افزایش معنی دار نبود. از نظر خوراک مصرفی بین گروه های آزمایشی، تفاوت معنی داری وجود نداشت. از نظر ضریب تبدیل غذایی، در دوره سنی 21-0 روزگی، بین گروه ها تفاوت معنی دار بود  (P<0.05). زیست یار بر ضریب تبدیل غذایی در کل دوره پرورش (42-0 روزگی) تاثیر معنی داری نداشت. بین گروه های آزمایشی از لحاظ میزان کلسترول خون اختلاف معنی دار وجود داشت (P<0.05). از لحاظ تعداد گلبول های سفید خون نیز، بین گروه های آزمایشی تفاوت معنی دار وجود داشت (P<0.05). از نظر تلفات، درصد لاشه، سینه، ران، چربی محوطه شکمی و مقدار هموگلوبین خون بین گروه های آزمایشی تفاوت معنی دار مشاهده نشد.

به منظور بررسی تاثیر برخی باکتری های جدا شده از پروبیوتیک های تجاری بر رشد، ترکیب لاشه و سیستم ایمنی بلدرچین ژاپنی آزمایشی بر روی 210 قطعه پرنده در هفت گروه آزمایشی با سه تکرار و 10 قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی انجام شد. گروه های آزمایشی (باکتری های جداسازی شده از برخی فرآورده های پروبیوتیکی تجاری) عبارت بودند از باکتری پدیوکوکوس اسیدی لاکتیسی، انتروکوکوس فاسیوم، باسیلوس سوبتیلیس و باسیلوس لیشنی فرمیس، لاکتوکوکوس لاکتیس و پدیوکوکوس پنتوزاسئوس که به طور روزانه در آب آشامیدنی به میزان تقریبیCFU109  در هر لیتر آب در اختیار پرندگان قرار داده شد. گروه شاهد هیچ نوع ماده افزودنی دریافت نکرد. تمام باکتری های مورد استفاده به استثنای پدیوکوکوس اسیدی لاکتیسی نسبت به گروه شاهد وزن بدن بالاتری را ایجاد نمودند و وزن بدن و وزن لاشه در گروه دریافت کننده لاکتوکوکوس لاکتیس بالاترین میزان بود (P<0.01). درصد چربی و پروتئین لاشه تحت تاثیر پروبیوتیک های مورد بررسی قرار گرفت و گروه های دریافت کننده باسیلوس ها بیشترین درصد چربی و کمترین درصد پروتئین لاشه را داشتند. بازده لاشه، اوزان بورس فابریسیوس و طحال گرچه تحت تاثیر گروه های آزمایشی قرار گرفت اما با شاهد اختلاف معنی داری نداشت (P<0.01). میزان عیار پادتن تولیدی علیه گلبول قرمز گوسفند در پرندگان دریافت کننده باسیلوس سوبتیلیس و پدیوکوکوس اسیدی لاکتیسی بالاترین میزان بود (P<0.01).

زمینه و هدف: در بین باسیلوس ها، باسیلوس سرئوس، باسیلوس تورنجینزیس و باسیلوس آنتراسیس دارای اهمیت زیادی می باشند که از میان آن ها باسیلوس آنتراسیس عامل بیماری سیاه زخم می باشد. تولید توکسین در باسیلوس آنتراسیس توسط ژن pxo1 و پلاسمید مربوط به آن صورت می گیرد. اخیرا در تحقیقات نشان داده شده است که این ژن به سایر باسیلوس های یاد شده در فوق نیز انتقال یافته است. هدف این مطالعه جستجو و تعیین فراوانی ژن pxo1 در باسیلوس هایی به جزء باسیلوس آنتراسیس می باشد تا در صورت وجود ژن pxo1 در آن ها بتوان از آن ها بدون خطر بیماریزایی در ساخت واکسن علیه سیاه زخم استفاده کرد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی، 65 نمونه خاک از مناطق مختلف ایران جمع آوری شد و ارگانیسم های مورد نظر از آن نمونه ها جدا شدند. پس از جداسازی ارگانیسم ها از خاک، پروتئین های جدا شده از باسیلوس های یافت شده با استفاده از تکنیک SDS-PAGE مورد ارزیابی قرار گرفته و محدوده پروتئین های کد شده توسط ژن pxo1 در هر یک از آن ها بررسی و مشخص شد. داده ها به صورت جداول و نمودار با استفاده از نرم افزار Exell تلخیص شد. یافته ها: بر اساس نتایج، 13 باسیلوس از 38 باسیلوس مطالعه شده دارای باندهای پروتئینی در ناحیه پروتئین های کد شده توسط ژن pxo1 می باشند که همگی این نمونه ها از گروه باسیلوس سرئوس بودند. نتیجه گیری: در ایران پلاسمید pXO1 از باسیلوس آنتراسیس، به 13 باسیلوس جدا شده از گروه باسیلوس سرئوس انتقال یافته است.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: کیتین، پلی ساکارید خطی و یکی از فراوان ترین پلی ساکاریدهای طبیعی است که جزء اصلی ساختار دیواره سلولی بسیاری از موجودات است. کیتینازها، آنزیم های اصلی کاتالیز کننده کیتین به اجزا مونومری و الیگومری آن هستند و می توانند به عنوان یک عامل ضد قارچ طبیعی استفاده شوند. هدف از این تحقیق کلونینگ و بیان ژن نوترکیب کیتیناز در باکتری باسیلوس سوبتیلیس در درمان عفونت های قارچی و جای گزینی آن با محصولات سنتزی و سرطان زا بود.مواد و روش ها: ژن کیتیناز باسیلوس پومیلوس با طراحی پرایمرهای مناسب در وکتور الحاقی به ژنوم pDHAFB کلون گردید. سازه ساخته شده با استفاده از کراسینگ اور دوگانه به درون ژن آمیلاز کروموزوم باسیلوس سوبتیلیس 168 منتقل و بیان آن توسط IPTG القا گردید و عمل کرد آن بررسی گردید.یافته ها: سازه نوترکیب حاوی ژن کیتیناز تولید گردید. بیان ژن با ایجاد هاله در اطراف کلونی های باکتری نوترکیب روی محیط حداقل شامل کیتین به عنوان منبع کربن مشاهده گردید.نتیجه گیری: ایجاد هاله در محیط حداقل حاوی کیتین نشان دهنده عمل کرد آنزیم کیتیناز نوترکیب و تجزیه کیتین می باشد که با توجه به این خاصیت ضد قارچی می تواند به عنوان ماده موثر درمان عفونت های قارچی انسان و ماده ایمن در دفع آفات و آلاینده های زیستی استفاده گردد.

سابقه و هدف: غلات به عنوان تغذیه اصلی طیور مطرح می باشد. غلات دارای میزان قابل توجهی پلی ساکارید غیرنشاسته ای (NSP) محلول می باشند. NSP منجر به افزایش اثرات منفی و ناسازگاری در طیور می شوند. مکمل آنزیمی بتاگلوکاناز با تجزیه پلی ساکاریدهای غیرنشاسته ای ویسکوزیته محتویات هضمی دستگاه گوارش را کاهش می دهد و جذب روده ای را بالا می برد. این مطالعه با هدف ایجاد سازواره ژنی گلوکاناز باکتری باسیلوس سوبتیلیس در باکتری اشریشیا کلی انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، با استفاده از پرایمرهای اختصاصی و روش واکنش زنجیره ای پلی مراز توالی کامل ژن گلوکاناز از باکتری باسیلوس سوبتیلیس تکثیر شد. پس از خالص سازی، ژن bgl با استفاده از روش T/A Cloning در وکتور pGEM کلون گردید. سپس ساختار پلاسمیدی pGEM-bgls در باکتری اشریشیا کلی سویه Top-10 ترانسفورم شد. باکتری ترانسفورم شده به محیط جامد LB محتوی آمپی سیلین (100 میکروگرم در هر میلی لیتر) منتقل شد. پلاسمید نوترکیب ترانسفورم شده در اشریشیا کلی سویه Top-10 و کلنی های حاوی پلاسمید به روش PCR انتخاب شد. تایید نهایی سازواره حاصل به روش هضم آنزیمی صورت گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که همسانه سازی ژن گلوکاناز در باکتری اشریشیا کلی به درستی صورت گرفته است. واکنش زنجیره ای پلی مراز همسانه سازی ژن 767 جفت بازی گلوکاناز را تایید نمود.نتیجه گیری: این پژوهش با ساخت سازواره ژنی گلوکاناز از باکتری باسیلوس سوبتیلیس و کلون کردن آن در باکتری اشریشیا کلی می تواند کاندیدای جدیدی در تولید پروبیوتیک برای دام و طیور معرفی نماید.

زمینه و هدف: ویتامین B2 (ریبوفلاوین) یک ویتامین زردرنگ و محلول در آب می باشد. هدف از انجام این مطالعه شناسایی سویه های باسیلوس جداشده از خاک با توانایی در تولید ریبوفلاوین با روش PCR می باشد.روش بررسی: نمونه برداری از خاک به صورت تصادفی طی 2 روز متمادی در هوایی معتدل صورت گرفت. نمونه برداری از مناطق دور از آفتاب و از عمق 3 تا 10 سانتی متری سطح خاک انجام شد. سپس جنس باسیلوس با استفاده از روش های استاندارد تا سطح گونه شناسایی شدند. همچنین ایزوله های شناسایی شده با استفاده از روش مولکولی PCR مورد تائید قرار گرفتند. جهت بررسی تولید ریبوفلاوین از محیط کشت سنتتیک و تکنیک HPLC استفاده گردید.یافته ها: نتایج آزمون PCR با استفاده از ژن 16SrRNA نشان داد که از مجموع 32 سویه به دست آمده تعداد 10 سویه باسیلوس سوبتیلیس و 2 سویه باسیلوس مگاتریوم بودند. این سویه های جداسازی شده به همراه سویه استاندارد باسیلوس مگاتریوم PTCC 1250 ازنظر تولید ریبوفلاوین در محیط کشت سنتتیک و HPLC مثبت بودند.نتیجه گیری: در میان باکتری های ساکن خاک باسیلوس سوبتیلیس بیشترین نقش را در میزان تولید ریبوفلاوین داشته و به منظور تائید سویه های تولیدکننده ریبوفلاوین استفاده از روش مولکولی ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: باسیلوس سوبتیلیس با توانایی تولید طیف وسیعی از ترکیبات ضد میکروبی مانند لیپوپپتیدهای خانواده ایتورین در کنترل بیولوژیک تعداد زیادی از قارچ های بیماریزای گیاهی موثر می باشد. این مطالعه با هدف بررسی فعالیت ضد قارچی جدایه های بومی باسیلوس سوبتیلیس علیه فوزاریوم مونیلیفورم و ورتیسیلیوم داهلیا انجام شد.مواد و روش ها: به منظور جداسازی باسیلوس سوبتیلیس از خاک پارک های جنگلی هفت منطقه از تهران نمونه برداری به عمل آمد. فعالیت ضد قارچی جدایه های باسیلوس سوبتیلیس به کمک روش چاهک گذاری بررسی شد. دو جدایه با بیشترین قطر هاله عدم رشد انتخاب و با روش PCR شناسایی شدند. محیط آگار مغذی مایع به منظور تولید بیشترین متابولیت ضدقارچی توسط جدایه های یاد شده بهینه سازی شد. سپس متابولیت های حاصل از کشت چهار روزه تخلیص و وجود ایتورین A با روش کروماتوگرافی تایید گردید.یافته ها: از 91 سویه جداسازی شده از خاک، 23 سویه به عنوان باسیلوس سوبتیلیس شناسایی شدند. جدایه های شماره 36 و 78 به ترتیب علیه فوزاریوم مونیلیفورم و ورتیسیلیوم داهلیا بیشترین قدرت مهارکنندگی را نشان دادند. نتایج تطبیق توالی شباهت 100 درصدی این دو جدایه را به باسیلوس سوبتیلیس تایید نمود. جدایه ها بیشترین فعالیت ضد قارچی را در محیط آگار مغذی مایع با منبع کربن گلوکز، منبع نیتروژن عصاره مخمر،pH  خنثی و دمای 30 درجه سلیسیوس نشان دادند. بر اساس نتایج HPLC هر دو جدایه توانستند ایتورین A را در بازه زمانی مشابه با ایتورین استاندارد تولید کنند.نتیجه گیری: جدایه های بومی به خوبی می توانند متابولیت های ضدقارچی تولید نمایند. بنابراین می توانند کاندیدای مناسبی برای کنترل زیستی قارچ های بیماریزای گیاهی و جایگزینی برای قارچ کش های شیمیایی باشند.